“Nuk e dimë nëse kanë dy sy dhe dy këmbë, por ata duhet të kenë organe që kryejnë detyra të ndryshme dhe punojnë në mënyrë të koordinuar si bletët apo si Ewoks di Star Wars».

Kush nga ne nuk ka qarë duke parë E.T. e Spielbergut?

E pra, harrojini  jashtëtokësorët e adhurueshëm me sy blu, qafën teleskopike dhe majën e gishtit të ndritshëm. Sepse, siç thotë një studim i zoologëve të Oksfordit, nuk është e thënë që ajo të jetë mënyra më e mirë (ose e vetmja), për të imagjinuar një formë të jetës së alienëve, qoftë për parashikimet e bazuara në vëzhgime, qoftë për atë që ndodh në Tokë.

A kanë alienët sy?

Në galaktikën tonë ka 100 miliardë planetë. Në 20% të rasteve supozohet se ato janë të vendosura në një zonë të hapësirës të aftë për të prodhuar një biosferë. Edhe në rastin kur  0.001% e tyre kishin zhvilluar një formë të jetës, do të thotë se ka 200,000 planetë të banueshme në Galaktikën tonë. Kohët e fundit në Amerikë dhe Evropë po investojnë qindra miliona dollarë për të kërkuar se si mund të jetë një formë hipotetike e jetës së alienëve. Por shembulli i vetëm që hulumtuesit kanë në dispozicion është Toka. Duke filluar nga ajo që ka ndodhur në planetin tonë, ka vlerësime statistikore të shkallës së probabilitetit që fenomenet e njëjta kanë ndodhur diku tjetër. Për shembull, pasi shumica e kafshëve kanë sy, ne imagjinojmë se edhe jashtëtokësorët duhet të kenë. Dhe meqenëse karboni është një element themelor i lëndës së gjallë (në një njeri që peshon 70 kg ka rreth 14 kg karbon) ne supozojmë se format e jetës së alienëve gjithashtu bazohen në karbon. Por kush tha – thonë autorët e studimit – se ato nuk janë bërë prej silikoni dhe pa sy?

Arsyeja

Studiuesit e Oksfordit, Elementare Watson dhe Sherlock Holmes, në vend që të aplikojnë llogaritjen statistikore, zgjodhën të përdorin metodën deduktive. Ata filluan nga një rekrutim: se çdo formë jete që mund të jetë zhvilluar në hapësirë duhet të ketë kaluar një seleksionim natyral siç është ai i teorizuar nga evolucionizmi darvinian. Po përse? Sepse, nëse nuk mbështetesh në teorinë  e dizajnit inteligjent, mekanizmi i përzgjedhjes natyrore është mënyra e vetme për të shpjeguar jetën, ose ekzistencën e organizmave që kanë qëllimin e dukshëm të riprodhimit të vetvetes. Studiuesit bëjnë shembullin e gjirafës. Në fillim kishte ekzemplarë me qafë me gjatësi të ndryshme, por ata me qafën më të gjatë, duke qenë në gjendje të hanë edhe gjethet e degëve më të larta, kishin më shumë shanse për të mbijetuar dhe prandaj kishin më shumë kohë për të riprodhuar. Rrjedhimisht gradualisht popullsia e gjirafave përfundoi duke u dominuar nga ekzemplarët me qafë të gjatë.

Organizmat dhe shoqëritë e evoluara?

Ata shtypin konfliktet. Evolucioni i formave komplekse të jetës në Tokë – vazhdojnë të thonë zoologët – duket të preket nga një numër i vogël i atyre që quhen “tranzicione më të mëdha”. Në çdo proces tranzicioni, një grup individësh që mund të riprodhonin veten e tyre do të bashkoheshin për të formuar një organizëm superior, një formë e re dhe më komplekse e jetës në të cilën pjesët individuale bashkëpunojnë dhe sakrifikojnë për suksesin e tërësisë. Le të marrim trupin njerëzor. Pse qelizat e dorës ose të zemrës nuk përpiqen të riprodhohen vetvetiu, por “mbështeten në” spermatozoidet dhe vezët? E njëjta gjë ndodh edhe në komunitetet e insekteve shoqërore si bletët që në vend të riprodhimit të njëri-tjetrit, ndihmojnë në riprodhimin e nënës mbretëreshë. Arsyeja për këtë sakrificë të dukshme nga pjesët individuale (dora, zemra) ose individë (bletë rritës) është në atë që përcaktohet si një shtrirje e interesave. Dora ka të gjithë interesin për riprodhimin e vetvetes, por “e di” që duke deleguar spermatozoidet/vezët (ose nëna mbretëreshë në rastin e bletëve) ka më shumë shanse për të gjetur efektin e dëshiruar. Teoria e evolucionit, me pak fjalë, tregon se për një proces tranzicioni nga një individ i vetëm në një realitet më kompleks, duhet të eliminohet çdo element i konfliktit. E njëjta gjë vlen edhe për çdo formë të jetës së alienëve që mund të imagjinohet që është më komplekse sesa një molekulë e thjeshtë që është vetë-përsëritur ose nga një blob gjigant.